Een eerzuchtig mannetje
Henrik Thibaut was indertijd de meest invloedrijke Zeeuwse regent. Hij
bezette sleutelposities in zowel het stadbestuur van Middelburg als in de
provinciale regering. Het was nogal een eerzuchtige man, die door een enorme ambitie
het ene na het andere ambt bekleedde: ‘aen elken vingher aen handen en voeten
hadt hy een’. Hij was berucht en beroemd, onder andere als grondspeculant en reder
van zeerovers. Bovendien was hij ongelofelijk rijk. Hij was altijd een
belangrijke steun geweest voor stadhouder Frederik Hendrik en Willem II. Toch
wist hij na de dood van Willem II in 1650 zijn positie nog te versterken. In overleg
met belangrijke families bereidde hij op grote schaal benoemingen voor van ‘adherenten.’
Wij zouden dat vriendjespolitiek noemen. Het ging om posities in de landelijke
overheid, de admiraliteit, het stadbestuur, in het weeshuis… Deze benoemingen
waren uiteraard zeer ongunstig voor de tegenpartij.
Zijn machtspolitiek was één van de oorzaken achter de opstand van 1651. Tot
dan toe had de stadhouder een belangrijke stem in de benoeming van o.a. burgemeesters,
maar die invloed wilde hij beperken tot de regenten alleen. Dat viel dus een
beetje verkeerd, hij moest ijlings op de vlucht om het vege lijf te redden. En
zijn mooie huis? Ach:
Men smeet int huys, de glasen dat zij vlogen / Elck vloekt en tiert en was heel opgetogen
'was wonder ooc dat dit huys noch bleef staen
